Το 1956 είναι πολύ μακρινό στις μέρες μας. Σχεδόν… προϊστορικό. Κι όμως εκείνη τη χρονιά, στις 13 Ιουνίου άρχιζε την ιστορία του ο μεγαλύτερος ποδοσφαιρικός θεσμός σε επίπεδο συλλόγων. Τότε λεγόταν Κύπελλο Πρωταθλητριών και σήμερα Τσάμπιονς Λιγκ.
Τότε δεν υπήρχε ίντερνετ, δεν υπήρχε έγχρωμη τηλεόραση, στις περισσότερες χώρες και στην Ελλάδα φυσικά δεν υπήρχε καν τηλεόραση.
Κι όμως ένας Ελληνας, ο Γιάννης Διακογιάννης, φοιτητής τότε στο Παρίσι και δόκιμος δημοσιογράφος στο «Φρανς Φουτμπόλ» τον παρακολούθησε κι έγραψε τις εντυπώσεις του στην «Αθλητική Ηχώ» με την οποία συνεργαζόταν.
Τότε ήταν 25 χρόνων και σίγουρα δεν μπορούσε να φανταστεί πως η φωνή του θα ήταν άρρηκτα δεμένη με τις πρώτες τηλεοπτικές μεταδόσεις και φυσικά τους αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ.
Το αποτέλεσμα του τελικού φιλοξενήθηκε σε ένα ταπεινό δίστηλο στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας την επόμενη μέρα.
Η έκπληξη όμως ήρθε μια εβδομάδα μετά. Ο Γιάννης Διακογιάννης έστειλε μια μεγάλη ανταπόκριση για τον τελικό που είχε γίνει στο Παρίσι κι έγραφε:
«Ο Ντι Στέφανο γκρέμισε τα όνειρα και τις ελπίδες της Ρεμς και των Γάλλων φιλάθλων και η Ρεάλ κέρδισε το πρώτο κύπελλο των πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης. Οτε ο εξαιρετικός Αγγλος διαιτητής εσφύριξε την λήξιν του αγώνος και ενώ το ταμπλώ έδειχνε Ρεάλ 4-Ρέμς 3. Περί τους 1.000 Ισπανούς φιλάθλους από τους 5.000 που είχαν περάσει τα Πυρηναία και είχαν κατακλύσει με λάβαρα, σημαίες και βαρελότα το «Παρκ ντε Πρενς» ώρμησαν μέσα εις το γήπεδο και τότε επηκολούθησε ένα καταπληκτικό θέαμα. Ο Ρίαλ από τη χαρά του φύλαγε τους αστυφύλακας (!), ο Μαρκουίτος με το Χοσέιτο χόρευαν ένα φαντάνγκο, ενώ οι λοιποί αλληλοφιλιόντουσαν μεταξύ των και υπέπιπταν προ το βάρος τωγν ενθέρμων οπαδών των. Την ίδια ώρα ο Μουνιότζ, ο αρχηγός, ανήρχετο εις την επίσημον κερκίδα και έπαιρνε το αθλοθετηθέν υπό της εφημερίδος «Εκίπ» κύπελλο, ενώ οι Ισπανοί κραύγαζαν και τα βαρελότα εσκέπαζαν με τον καπνόν το γήπεδο. Ητο ένα θέαμα πρωτοφανές και θύμιζε αγώνας εις την Νότιον Αμερικήν και ταυρομαχίας εις την Ανδαλουσίαν….»
Από τότε άλλαξαν πολλά. Τα στιγμιότυπα του τελικού είναι καταγραμμένα σε ασπρόμαυρο φιλμ. Το ίδιο και οι φωτογραφίες που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Στις δεκαετίες του μεσολάβησαν οι τελικοί μεταδίδονται σε όλο τον κόσμο όχι μόνο έγχρωμοι αλλά και σε 3D ή 4Κ και οι φωτογραφίες είναι πια ψηφιακές. Από εκείνα τα χρόνια παραμένει όμως το πάθος για τη νίκη.
Εφέτος η αγωνία θα είναι μοιρασμένη σε Μαδριλένους και Γιουβεντίνους και το Κύπελλο που θα πάρει ο νικητής θα είναι το ίδιο με αυτό του 1956. Ισως για να μας θυμίζει ότι η ουσία του ποδοσφαίρου παραμένει ίδια όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Δείτε στιγμιότυπα από τον πρώτο τελικό του 1956 στο Παρίσι
