Γιατί η Μπαρσα μας είναι η καλύτερη ομάδα του κόσμου; Ομορφο παιχνίδι, διασκέδαση του κόσμου, πολλές πάσες, εντυπωσιακά και πολλά γκολ, παρέα.
Ειδικά το τελευταίο, οι παίκτες βρίσκουν ο ένας τον άλλον με τα μάτια κλειστά αλλάζουν την μπάλα συνεχώς αφήνοντας το φίλαθλο κοινό με…ανοιχτό το στόμα.
Πως το πετυχαίνουν αυτό οι παίχτες μας και δημιουργούν έτσι το μύθο της Μπαρσελονα, αναγεννώντας την Ντριμ Τιμ;
Η απάντηση είναι απλή, δύο λέξεις: Λα Μασία. «Η φάρμα», «Η αγροικία», το φυτώριό μας που πρόσφατα τροφοδότησε με μια ολόκληρη εντεκάδα την πρώτη ομάδα και μας έχει κάνει περήφανους. Η «Λα Μασία Ντε Καν Πλανες» είναι οι προπονητικές εγκαταστάσεις των μπλαουγκρανα στις οποίες βρίσκονται και οι ακαδημίες της ομάδας. Το κεντρικό κτίριο είναι ξεχωριστό: πρόκειται-φυσικά- για μια παλιά αγροικία χτισμένη το 1702 η οποία το 1957 ανακαινίστηκε και επεκτάθηκε ώστε να χρησιμοποιηθεί ως χώρος στέγασης των γραφείων της Μπαρσα.
Ώσπου στις 20 Οκτωβρίου 1979 η «Λα Μασια» χρησιμοποιήθηκε για τον γνωστό της σκοπό: ως ξενώνας για τους νεαρούς παίκτες που προέρχονταν από τα περίχωρα της Βαρκελώνης. Κάθε χρόνο περισσότεροι από 200 ταλαντούχοι νέοι φιλοξενούνταν στη «Λα Μασια» για να εξελιχθούν ως παίκτες και να συνεχίσουν το όνειρό τους. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 στις εγκαταστάσεις της συγκεντρώνονται εξαιρετικά ταλέντα από όλο τον κόσμο και από το 2002 θεωρείται μια από τις καλύτερες-και γιατί όχι η καλύτερη- ακαδημίες παγκοσμίως αποτελώντας πρότυπο λειτουργίας για πολλούς συλλόγους.
Στις 30 Ιουνίου 2011 οι πύλες της Μασία έκλεισαν και εγκαινίαστηκε με μια λαμπρή τελετή το νέο αθλητικό κέντρο της Μπαρσελόνα, «Μασια- Σεντρε ντε φορμασιο Οριολ Τροτ».
Μέσσι, Φαμπρεγας, Τσαβι, Ινιέστα, Πικέ, Πουγιολ, Βαλντες είναι μόνο μερικά απο τα σημερινά αστέρια που έβγαλε η Λα Μασια.Πολλά είναι τα αστεία περιστατικά κατα την παραμονή τους εκεί, όπως όταν ο Πουγιολ δοκιμάζονταν για τις ακαδημίες. Μια μέρα, σε ένα από τα αυτοσχέδια διπλά στο πίσω γήπεδο της «Μασία», η μπάλα πέρασε πάνω από το συρματόπλεγμα. Τέσσερις νεαροί περαστικοί την άρπαξαν και το έβαλαν στα πόδια. Από πίσω τους ξεχύθηκαν στο κυνήγι ο Πουγιόλ μαζί με μερικούς ακόμα.
Τελικά κατάφεραν να πιάσουν τους δυο, αφού οι άλλοι δυο μπήκαν – μαζί με τη μπάλα – στο μετρό και εξαφανίστηκαν. Με συνοπτικές διαδικασίες ο Κάρλες πήρε τις αστυνομικές ταυτότητες από τους «συλληφθέντες» και τους ξεκαθάρισε: «αν θέλετε τις ταυτότητες πίσω, θα πείτε στους φίλους σας να επιστρέψουν αύριο τη μπάλα». Όπως και έγινε τελικά. Μια μικρή ιστορία που δείχνει γιατί οι πιτσιρικάδες της «Μασία» αποκαλούσαν τον Πουγιόλ «σερίφη». Ε, μάλλον από τότε έδειχνε ότι μια μέρα θα γινόταν αυτό που είναι σήμερα: ο αρχηγός μας. Το μεγαλύτερο αστέρι του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, ο Λεο Μεσσι… δεν ήταν και τόσο εξωστρεφής αρχικά στη «Μασία» : Ο Λέο έφτασε στη Βαρκελώνη το 2000, σε ηλικία 13 ετών, μαζί με την οικογένειά του. Εννέα μέρες μετά την άφιξη του Μέσι, ο Κάρλες Ρεσάκ, τότε σύμβουλος του προέδρου Γκασπάρ, δέχτηκε να τον παρακολουθήσει σε μια δοκιμή.
Πέντε λεπτά αργότερα και αφού ο μικρός από την Αργεντινή είχε προλάβει να χαζέψει όλη την αντίπαλη ομάδα (που την αποτελούσαν παίκτες τρία χρόνια μεγαλύτεροί του), ο Ρεσάκ έδωσε το «οκ» για την υπογραφή συμβολαίου. Ο Μέσι έμενε με τους δικούς του, όμως εκτός από τον ύπνο, όλες τις υπόλοιπες ώρες βρισκόταν στη «Μασία». Την πρώτη εβδομάδα καθόταν σε μια γωνία και δε μιλούσε σε κανέναν. «Μέχρι που μια μέρα», όπως διηγείται ο Βίκτορ Μπάθκεθ, «αποφασίσαμε να τον πλησιάσουμε, ο Πικέ, ο Σεσκ και εγώ, για να δούμε αν μιλάει…!».Ο Λέο ξεπέρασε το πρόβλημα σωματικής ανάπτυξης (με καθημερινες ενέσεις εναλλάξ στα δυο του πόδια) και συνέχισε να ξεδιπλώνει το αστείρευτο ταλέντο του. Στις ελεύθερες ώρες του έπαιζε Playstation ξεκινώντας όλες τις ομάδες του με την επιλογή του Πάμπλο Αϊμάρ.
Αρκετά βράδια έφευγε από το σπίτι για να πάρει μέρος στα «παράνομα» διπλά που οργάνωναν κρυφά οι πιτσιρικάδες. Σε ένα από αυτά τραυματίστηκε στο πόδι από το σκληρό τάκλιν ενός αντιπάλου. Την επόμενη μέρα παρουσιάστηκε στην προπόνηση σα να μην έτρεχε τίποτα, κρύβοντας επιμελώς ότι πονούσε και κούτσαινε. Στην πρώτη φάση του εκπαιδευτικού διπλού, με το που τον άγγιξε ο παίκτης που τον μάρκαρε, ο Λέο έβγαλε μια κραυγή και έπεσε κάτω σφαδάζοντας από τους πόνους! Έτσι τη γλίτωσε και ο ίδιος και οι υπόλοιποι της προηγούμενης βραδιάς!
Έτσι μεγάλωσαν λοιπόν οι σημερινοί μας υπερ-παίκτες στη «Λα Μασια» . Με τη σωστή και συνεχή φροντίδα των εδικών ώστε να αναπτύξουν τα ταλέντα τους και να προσφέρουν στην ομάδα, αλλά να γίνουν και σωστοί άνθρωποι πάνω απ’όλα, και να πρεσβεύουν τις αξίες τις ομάδας. Και έτσι φτάσαμε στη σημερινή Μπαρσελονα, καλύτερη από ποτέ. Μακάρι να δίνονταν τέτοια προσοχή και στο ελληνικό ποδόσφαιρο! Είμαι σίγουρη ότι θα πετυχαίνονταν πολλά.
Πηγή: www.blaugrana.gr
