Διάβαζα το ρεπορτάζ για τη… χυλόπιτα του Μέσι σε ρώσικη ομάδα (μάλλον στην Ανζί) και δεν μου έκανε εντύπωση η άρνηση του Αργεντινού.
Και… 300 εκατομμύρια να του έδιναν οι Ρώσοι, πάλι «όχι» θα απαντούσε.
Οι Αργεντίνοι ποδοσφαιριστές, με τους οποίους… ασχολούμαι από το 2001 (λόγω δουλειάς) σε μεγάλο ποσοστό είναι πιο «προσγειωμένοι» από τους υπόλοιπους των χωρών της Λατινικής Αμερικής.
Από την ημέρα που θα… περπατήσουν μαθαίνουν από το σπίτι τους δύο πράγματα: να βλέπουν και να παίζουν ποδόσφαιρο, με στόχο να γίνουν επαγγελματίες και να περάσουν την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Να έλθουν στην Ευρώπη…
Όσοι το καταφέρνουν έχουν πετύχει τον «νούμερο ένα» στόχο ζωής. Τονίζω και πάλι, αυτά ισχύουν για τους περισσότερους, υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Όσον αφορά στα χρήματα, η προοπτική του να αγωνιστούν στη Γηραιά Ήπειρο, πολλές φορές τους βάζει από κάτω στις διαπραγματεύσεις συμβολαίων.
Οι Αργεντίνοι και ιδιαίτερα οι παίκτες από τις Ακαδημίες της Νιούελς ξεχωρίζουν ακόμη και για ένα ακόμη χαρακτηριστικό: «δένονται» με τις ομάδες που αγωνίζονται.
Συνέχεια του άρθρου στο www.blaugrana.gr
ΓΙΝΕΤΕ ΦΙΛΟΙ ΜΕ ΤΟ PONTARISMA στο Facebook
