Τον σεβασμό δεν τον απαιτείς, όπως ζητούν ορισμένοι διεθνείς (τους οποίους αγαπώ, όπως κάθε Ελληνας φίλαθλος): τον κερδίζεις, όπως η Εθνική συνολικά.
Η Εθνική κέρδισε τον σεβασμό χθες, με τον θρίαμβο επί των Ρώσων στην, κατ’ εμέ, μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία μετά τον τελικό του 2004 (και ισάξια με την πρόκριση, τότε, επί της Τσεχίας). Και ο Φερνάντο Σάντος, με τις κινήσεις του ουσιαστικά παραδέχθηκε τα λάθη του στα πρώτα δύο μας και, μια ορθολογική σύνθεση με μια ορθή διάταξη, πήρε την πρόκριση.
Τόσο απλά; Κι όμως, ναι…
Ο Τζαβέλλας μας έδειξε ότι έχουμε καλό αριστερό μπακ, ο Κατσουράνης έπαιξε κάποια μέτρα πιο πίσω από ότι συνηθίζει και έτρεξε παραπάνω από όσο συνηθίζει, το δίδυμο στα στόπερ είναι εξαιρετικό αρκεί ο ένας να είναι ο Κυριάκος Παπαδόπουλος (Αβραάμ και Παπασταθόπουλος είναι παίκτες με ίδια χαρακτηριστικά που… συγκρούονται, δεν αλληλοσυμπληρώνονται).
Ωστόσο, αν ήταν υγιείς Χαλκιάς και Αβραάμ και δεν είχε κράξει όλη η χώρα τον Χολέβας, θα βλέπαμε το χθεσινό, επιτυχημένο σχήμα; Επιτρέψτε μου να απαντήσω πως «όχι»…
Συν ότι οι αλλαγές του Σάντος, που ήταν (κατ’ εμέ, πάντα) όχι και οι καλύτερες, γύρισαν την ομάδα πίσω και επί μισή ώρα παίζαμε με τη φωτιά. Δεν βγαίνεις πάντα ζωντανός από πυρκαγιές…
Εμπάθεια δεν υπάρχει. Η κριτική είναι η δουλειά μας ή, αν θέλετε, μέρος της δουλειάς μας. Δεν έχω λόγο να τα βάλω με τον Σάντος για χθες, διότι είχα σχετικά mails και μηνύματα στο Facebook. Αριστος δεν ήταν, για μισή ώρα μας έκανε να κάνουμε το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο με την ομάδα όλη πίσω (α λα… Τσέλσι) αλλά χαλάλι του. Όχι γκρίνια σήμερα! Εστω… πολύ.
Ο Σάντος είναι αδιαμφισβήτητα ένας κυνικός προπονητής, ο κυνισμός στην τακτική ενίοτε δικαιώνεται. Πήγαμε για το «μηδέν» στην άμυνα και με τον… σταυρό στο χέρι μπας και μπει κάνα γκολ. Ναι, αυτοί είμαστε, αυτοί ήμασταν και το 2004 (οι συγκρίσεις, ευλόγως, αναπόφευκτες).
Ο Πορτογάλος κατέβασε ένα 4-5-1 που αναπτυσσόταν σε 4-2-3-1 με «κλειδί» τον Καραγκούνη, τον Σαμαρά να εναλλάσσεται ανάμεσα σε κορυφή της επίθεσης και στο πλάι και τον Γκέκα (που κακώς, κάκιστα πολύ κράξατε χθες) να παίζει… επιθετική άμυνα πάνω στον Ντενίσοφ ενώ Τοροσίδης και Τζαβέλλας προωθήθηκαν ελάχιστα.
Στη θεωρία, το πλάνο ήταν… αυτοκτονικό αλλά ο παράγοντας «Κατσουράνης» το έσωσε, περισσότερο κι από το γκολ του Καραγκούνη. Σε ένα ρεσιτάλ αυταπάρνησης και ομαδικότητας ο καλύτερος Ελληνας ποδοσφαιριστής εν έτει 2012 κάλυψε 10,2 χλμ. σε τρέξιμο και πολλούς κενούς χώρους, άλλο τόσο έτρεξε και ο Μανιάτης με αποτέλεσμα το κέντρο, επιτέλους, να «δέσει» τις άλλες γραμμές.
Το έτερο αυτοκτονικό είναι οι αλλαγές, καθώς άπαντες περιμένουν από τους Ρώσους να πιέσουν και να «φορτώσουν» τη μεσαία γραμμή, πλην όμως ο Ντικ Αντβοκαατ κάνει ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στην καριέρα του: βλέποντας πολλές γαλανόλευκες φανέλες στην αντίπαλη περιοχή, ρίχνει φορ: τους Παβλουτσένκο, Πογκρέμπνιακ αντί του –ενός- Κερζάκοφ και, τελευταίος, ο Ισμαΐλοφ που τον έβλεπες και αναρωτιόσουν γιατί δεν ήταν βασικός.
Διαβάζεις ότι ο Σάντος κατεβάζει την ομάδα όπως προαναφέρθηκε, βλέπεις 68% κατοχή της μπάλας και 25 τελικές για τους Ρώσους και απαντάς αυθόρμητα: «μόνο οι Ελληνες θα μπορούσαν να ανατρέψουν τα δεδομένα!».
Οπερ και εγένετω….
Ενάντια σε Τσεχία και Πολωνία, οι Ρώσοι είχαν βάλει πέντε γκολ, τρία εξ αυτών ήρθαν με κλέψιμο της μπάλας στο κέντρο, ταχεία αντεπίθεση με στόχο να βρουν αποδιοργανωμένη την αντίπαλη άμυνα και… εκτέλεσε. Η μη αποδιοργανωμένη ελληνική άμυνα χάρισε την πρόκριση…
ΥΓ. Επειδή ορισμένοι μας πλασάρουν ως… φιλέλληνα τον Μιχαλάκη τον Πλατινί. Ουαί και αλίμονο αν δεν ακυρωθεί η κάρτα του Καραγκούνη. Ακούς, βρωμόγαλλε;
https://www.facebook.com/nikbozo
https://twitter.com/#!/nikbozo
