28η Οκτωβρίου 2011. Ημέρα Παρασκευή, τεύχος Νο 1 για τις «Προβλέψεις στο περίπτερο» (και τεύχος 1007 για τις «Προβλέψεις» στην καρδιά μας).
Η μέρα που οι φίλοι μου κι εγώ αποφασίσαμε να οδηγήσουμε ανάποδα στο μονοπάτι των πανικόβλητων ελεφάντων. Για να προσπαθήσουμε να μεταφέρουμε μια στάλα νερό στη φωτιά, για να προλάβουμε να εμποδίσουμε την απαξίωση του περιοδικού μας (που κυκλοφορούσε ως ένθετο σε πολιτική εφημερίδα και είχαν προαναγγελθεί μεγάλες περικοπές σε έμψυχο δυναμικό και χαρτί) και να προστατεύσουμε την επαγγελματική μας υπόσταση και την αξιοπρέπειά μας (και κατ’ επέκταση την αξιοπρέπεια του στοιχηματικού Τύπου στην Ελλάδα).
Η μέρα που η Θοδώρα, η Μαρία, η Αννα, η Βιβή, η Στέλλα, η Βάσω 1 και η Βάσω 2 έτρωγαν τα νύχια τους ατενίζοντας με αβεβαιότητα το εγγύς μέλλον, αγνοώντας αν μεθαύριο οι άντρες τους θα ‘χουν δουλειά και τα παιδιά τους ψωμί… Τελικά, μέχρι στιγμής, έχουν.
ΕΤΥΧΕ; Όχι. Δεν έτυχε.
28η Οκτωβρίου 2013. Ημέρα Δευτέρα, χθες βράδυ, στη «Λαδόκολλα» στην Καισαριανή. Μαζευτήκαμε όλοι οι προ διετίας επαναστάτες, να γιορτάσουμε τα δύο χρόνια του περιοδικού. Συν κάποιαις γυναιξί (Θοδώρα, Μαρία, Αννα, Βάσω 1 και γκεστ σταρ τη «Βετεράνισσα»!) οι οποίες τίμησαν δεόντως τα σουβλάκια 43 πόντων (Πόρκυ Γκουσγκούνης μιλάμε!) και without τέκνοις, διότι α) τρώνε πολύ και β) είχαν σχολείο σήμερα.
ΜΑΖΕΥΤΗΚΑΜΕ για να γιορτάσουμε… τι; Το ότι έχουμε ακόμα δουλειά; Το μέχρι προ πενταετίας αυτονόητο; Ετσι θα συνεχιστεί δηλαδή η ζωή μας; Γιορτάζοντας για τα κάποτε αυτονόητα, που από τη μια μέρα στην άλλη τα μάτια μας έκαναν πουλάκια και τα βλέπουν πλέον σαν… ευεργεσίες, σαν θείο δώρο, σαν τον πρώτο αριθμό του λαχείου; Τρελαθήκαμε εντελώς;;;
– ΝΑΙ (τρελαθήκαμε) αλλά για πες: Εν ταις γυναιξί δεν είδα τη Βιβή. Δεν ήρθε;
– Χαζός είσαι; Ποτέ δεν βγαίνουμε μαζί. Πάντα ο ένας μας μένει σπίτι!
– Γιατί;
– Για να το φυλάει, μην το πάρει ο Στουρνάρας ή η τράπεζα!
– ΚΑΙ ΚΑΛΑ, πήγες έτσι σκέτος; Κάνα γκομενάκι δεν «έπαιζε»;
– Ου, αμέ! Στην παιδική χαρά! Καλά, είσαι σοβαρός; Ποιος τολμάει να φέρει γκόμενα στη δική μας παρέα, να του τη φάει ο Diol το ομορφόπαιδο;
– Γιατί να σας τη φάει; Κι αυτός μόνος ήταν; Μπακούρι;
– Κοίτα, είχε κανονίσει να έρθει με τη Λα Κορούνια, αλλά το φλερτ χάλασε το Σάββατο, όταν αυτή δεν «του ‘κατσε» (προτίμησε να κάτσει πάνω στο τενερίφειο παγωτό η σαβουρογάμισσα…).
– ΚΑΙ ΤΙ ακούγατε εκεί; Λαϊκά;
– Οι άλλοι ναι. Αλλά εγώ κι ο Αντώνης είχαμε πιάσει μες στο μυαλό μας Ράδιο Μπέλφαστ κι ακούγαμε Cranberries, το «Zombie», σε μια δικιά μας διασκευή που αντί για Ιρλανδούς και Αγγλους είχε Ελληνες και Γερμανούς…
– ΚΑΠΟΙΑ στιγμή που έκατσες δίπλα στον Σαλαμούρα, τι του είπες;
– Ότι αν δεν υπήρχε αυτός, δεν θα ήταν κανείς μας εκεί χθες…
– ΠΕΣ μου, πες μου αν θέλεις, τι φοβάσαι στις γιορτές;
– Πολλά. Σχεδόν τα πάντα, πια…
==============
Του Σταύρου Παπουτσόπουλου, από τη στήλη «Επί του Πιεστηρίου»
