Η… τραγική συγκομιδή τερμάτων στο Μουντιάλ της Ιταλίας «ανάγκασε» την τεχνική επιτροπή της ΦΙΦΑ να θεσπίσει νέους κανονισμούς που… τιμωρούσαν τις αμυντικογενείς ομάδες.
Μετά το Μουντιάλ του 1990 απαγορεύτηκε δια ροπάλου το κράτημα της μπάλας με τα χέρια από τους τερματοφύλακες σε πάσα από τους συμπαίκτες τους, άρχισαν οι αυστηρές τιμωρίες στα τάκλινγκ από πίσω, ενώ στο τέλος εφήρμοσαν την αύξηση βαθμών σε περίπτωση νίκης από δύο σε τρεις.
Οι τρεις νέοι κανονισμοί έπιασαν τόπο αφού στο Μουντιάλ του 1994 (ΗΠΑ) σημειώθηκαν 26 περισσότερα τέρματα, ωστόσο η χαρά των γκολ έγινε είδος προς αναζήτηση.
Στη ΦΙΦΑ είχαν… ρίξει το ύπνο του δικαίου, καθώς πίστεψαν ότι με την αύξηση των ομάδων από 24 σε 32 (Μουντιάλ 1998), η διαφορά ποιότητας ανάμεσα στα «συγκροτήματα» θα έφερνε γκολ και θέαμα! Τα «κόλπα» έδειξαν να αποδίδουν το 1998, αλλά στη συνέχεια τα γκολ τα έψαχναν με το… κιάλι.
Το 2006 στη Γερμανία σημειώθηκαν 147 τέρματα, ενώ πριν από 4 χρόνια στη Νότιο Αφρική μόλις 145, πιάνοντας πάτο στις επιθετικές επιδόσεις. Ξαφνικά τέσσερα χρόνια αργότερα βλέπουμε «ανοικτά» παιχνίδια, με φάσεις και… Over.
Κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί ότι βοήθησαν αυτοί οι λιγοστοί νέοι κανονισμοί. Στα πρώτα 11 παιχνίδια μετρήθηκαν 37 γκολ, με μέσο όρο 3,36 ανά αγώνα!
Μόνο το Μεξικό – Καμερούν 1-0, θύμισε αγώνα της πρώτης φάσης του προηγούμενου Μουντιάλ, όπου στα πρώτα 8 παιχνίδια σημειώθηκαν μόλις 11 γκολ. Φαίνεται ότι οι «μικρές» ομάδες έχουν… αφήσει στα αποδυτήρια το αίσθημα του φόβου.
Κι ας μην επικαλεστεί κανείς ότι ο «αφρός ξυρίσματος» που κρατά σε απόσταση τον τείχος στα φάουλ βοήθησε όσο θα περίμεναν. Τα γκολ δεν έχουν σχέση με τους κανονισμούς, αλλά με τη διάθεση των ομάδων να αποδείξουν την αξία τους.
Πλέον οι λεγόμενες «μικρές», εκτός το ότι έμαθαν καλύτερα τα μυστικά της τακτικής, αψηφούν το «βαρύ» βλέμμα των παραδοσιακών δυνάμεων.
