Μια αργεντίνικη παροιμία αναφέρει πως «η φωνή του κόσμου είναι η θέληση του θεού».
Σε μα χώρα που έχει τον «θεό» της, στο όνομα του ποδοσφαιρικού ειδώλου της, του Ντιέγκο Μαραντόνα, ένας άλλος άνδρας του αθλήματος κατάφερε επίσης να επιβληθεί.
Παρότι χρειάστηκε να «αμφισβητήσει» μια άλλη παροιμία, που λέει ότι «όταν δύο άνθρωποι έρχονται σε αρμονία, γίνονται παρέα του θεού»…
Ο Χούλιο Γκροντόνα, που άφησε την περασμένη Τετάρτη την τελευταία του πνοή σε ηλικία 82 ετών, έπειτα από 35 (!) διαδοχικά χρόνια στην προεδρία της ομοσπονδίας ποδοσφαίρου της Αργεντινής, θα μπορούσε κάλλιστα να θεωρηθεί,ως διαχρονικός αντίπαλος του «Ντιεγκίτο», «εχθρός» του κοινού.
Αλλωστε, ακόμη και την περίοδο της προσωρινής «συμμαχίας» τους (2008-2010), όταν «έχρισε» τον Μαραντόνα ομοσπονδιακό τεχνικό, κυριάρχησε η ίντριγκα.
Στα ποδοσφαιρικά «στέκια» της χώρας έλεγαν ότι ο Γκροντόνα τον προσέλαβε ώστε να πείσει τον κόσμο πως ο «αλητάκος», όπως τον αποκαλούσε, δεν είναι ικανός.
Από την άλλη, ο Μαραντόνα φέρεται να δέχθηκε, ευελπιστώντας να τον αποστομώσει ξανά στο Μουντιάλ του 2010, όπως έκανε και το 1986, ως παίκτης…
Ακόμη και ο παγκόσμιος τίτλος στα γήπεδα του Μεξιού δεν άλλαξε το κλίμα, και ο Μαραντόνα έγραψε στην αυτοβιογραφία του ότι η «σύλληψή» του με κόκα στο Μουντιάλ του 1994 ήταν «σχέδιο» του προέδρου!
Ο Γκροντόνα δεν υπήρξε συμβατική προσωπικότητα. Ο Σέζαρ Μενότι, πρώτος προπονητής της Εθνικής επί προεδρίας του, διαπίστωσε ότι «ο Χούλιο δεν γνώριζε ποδόσφαιρο… Ήξερε τα υπόλοιπα!».
Τον χαρακτήρισαν «Καουντίγιο» («Ηγέτη»), και άντεξε κάθε πολιτική αλλαγή από το 1979.
Μάλιστα, φημολογείται ότι του πρότειναν να θέσει υποψηφιότητα για κυβερνήτης του Μπουένος Αϊρες, αλλά προτιμούσε το «παρασκήνιο», και εκλέχθηκαν όλοι οι υποψήφιοι δήμαρχοι που είχαν τη στήριξή του!
Ο ίδιος ακολούθησε μα συγκεκριμένη ιδεολογία σε όλη του τη ζωή – φιλοσοφία που «αποτυπώθηκε» στην έκφραση «όλα περνάνε» («Todo Pasa»), που είχε χαραγμένη στο σήμα-κατατεθέν δαχτυλίδι του.
Αυτό το δαχτυλίδι το έβγαλε το 2012, όταν έχασε την επί μισό αιώνα σύντροφό του, Νελίδα, εξηγώντας ότι «αυτή τη φορά ο χαμός της αγαπημένης μου δεν θα περάσει. Ορισμένα πράγματα δεν μπορούν να περάσουν χωρίς να σε αγγίξουν»…
Το έβαλε στο συρτάρι μετά από είκοσι χρόνια. Δύο χρόνια αργότερα, η καρδιά του σταμάτησε, και ο Γκροντόνα πέρασε στην ιστορία ως ο παράγοντας με τη μεγαλύτερη επιρροή στη Λατινική Αμερική.
Το δαχτυλίδι ήταν δώρο στον εαυτό του, από ένα ταξίδι του στην Αίγυπτο, όπου διάβασε την ιστορία του φαραώ Ραμσή, «βασιλιά των χιλίων γυναικών». Ο Φαραώ ήταν δυσαρεστημένος με την προσωπική του ζωή και την κατάσταση στη χώρα, και ζήτησε τη γνώμη ενός σοφού.
Ο τελευταίος τού χάρισε ένα δαχτυλίδι με την έκφραση «όλα θα περάσουν», και ο Γκροντόνα το «κόπιαρε». Εμπνεόμενος από το κόσμημα, μετέτρεψε τη φιλοσοφία σε πράξη. Εζησε χούντα, κυβερνήσει φιλικές ή μη, βίωσε επιτυχίες, αποτυχίες και «δημιούργησε» εχθρούς και φίλους.
Χάρη στη φιλία του με τον πρόεδρο της FIFA, Σεπ Μπλάτερ, επέβαλε ιδέες. Αλλοι τον λάτρεψαν κι άλλοι… λάτρευαν να τον μισούν. Ο θρύλος του δαχτυλιδιού τον ακολούθησε μέχρι την τελευταία μέρα – αιτία που το ποδόσφαιρο στην Αργεντινή θα σταματήσει για επτά ημέρες.
Για τον λαό (του)
Η Αργεντινή βρίσκεται εδώ και 48 ώρες υπό καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας, με μνήμες από τη χρεοκοπία του 2001.
Τότε, δεν ήταν μόνο ο λαός της χώρας που αντιμετώπισε την κατάσταση με αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια.
Ο Χούλιο Γκροντόνα αποφάσισε να ανοίξει τις πόρτες σε όλα τα γήπεδα, επιτρέποντας ελεύθερη είσοδο για μεγάλο χρονικό διάστημα, λέγοντας πως «ο κόσμος πρέπει τουλάχιστον να ευχαριστηθεί ποδόσφαιρο»!- αλλά και ζητώντας ευγενικά από το κοινό να αποφεύγει τα επεισόδια και να μην μεταφέρει στην εξέδρα τις πολιτικές διαφορές.
Κάπως έτσι «κέρδιζε» τον κόσμο, εκτός από εκείνον της αγαπημένης του, Ιντεπεντιέντε, της οποίας διετέλεσε πρόεδρος δις (το 1962 και το 1976), αλλά δεν κατάφερε να καθίσει στην προεδρική καρέκλα για τρίτη φορά.
Εχοντας παράλληλη ενασχόληση με την Αρσεναλ Σαραντί, την οποία ίδρυσε το 1956 μαζί με τον αδερφό του.
Ρεπορτάζ: Σταύρος Κολίλας –
Επιμέλεια: Γιώργος Αδαμόπουλος