Την Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου η Σοφία Λόρεν κλείνει τα 83 της χρόνια! Κι όμως ο μύθος της παραμένει. Μπορεί να μην αποτελεί, πλέον, «σύμβολο του σεξ» όπως ήταν πριν λίγα (ή πολλά) χρόνια, αλλά είναι δεδομένο ότι ο χρόνος την σεβάστηκε και με το παραπάνω.
Η γυναίκα που άρχισε την καριέρα της παιδί ακόμα στα κακόφημα μπαρ της Νάπολι κρατώντας παρέα στους Αμερικανούς στρατιώτες που είχαν πάει να απελευθερώσουν την πατρίδα της από τον Μπενίτο Μουσολίνι δεν χάθηκε στα σκοτεινά σοκάκια της πόλης.
Το αντίθετο! Εκτοξεύτηκε και έλαμψε εκτυφλωτικά στο σινεμά. Όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ. Ηταν δεδομένο ότι κάποτε είχε όλο τον κόσμο στα πόδια της. Και τους άντρες επίσης. Και το ένα και το άλλο δεν τα άφησε ανεκμετάλλευτα.
Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν τη σχέση της με το ποδόσφαιρο. Όχι μην πάει τα μυαλό σας στο πονηρό. Στα χρόνια της μεγάλης ακμής της οι ποδοσφαιρικοί σταρ δεν ήταν τόσο… σούπερ για να δημιουργήσουν σχέσεις μαζί της. Η ίσως είχαν κάποια εφήμερη σχέση. Σε δεσμό πάντως δεν εξελίχτηκε.
Αρχίζουμε από τα βασικά. Η ίδια έχει δηλώσει οπαδός της Νάπολι κι ο Ντιέγκο Μαραντόνα την είχε επικαλεστεί στο παρελθόν για τα δικά της προβλήματα με την εφορία. Η Λόρεν τελικά αθωώθηκε. Ο Ντιέγκο όχι.
Πριν όμως δηλώσει πιστή της γαλάζιας ομάδας υποστήριζε μια άλλη μικρότερη. H Ποτεντάνα 1902 που τώρα πια δεν υπάρχει. Είχε έδρα το Ποζουόλι και θεωρείται η τρίτη παλαιότερη ομάδα στη Νότια Ιταλία.
Στη συνέχεια η σχέση της έγινε κινηματογραφική. Το 1951 ως Σοφία Λοζάνο έπαιξε στην ταινία «Μιλανέζοι δισεκατομμυριούχοι». Ο σκηνοθέτης Μαρίνο Τζιρολάμι παρουσιάζει τον φανατισμό που επικρατεί σε ένα ντέρμπι της Ιντερ με τη Νάπολι. Το έργο είναι σάτιρα, αλλά δεν άντεξε στο χρόνο
Δύο χρόνια αργότερα ο Αντον Τζούλιο Μανιάνο γυρίζει τη ταινία «La Domenica Della Buona Gente». Αποτελείται από τρεις διαφορετικές ιστορίες. Η πρώτη έχει ως φόντο ένα αγώνα της Ρόμα με τη Νάπολι και τις ελπίδες ενός ποδοσφαιριστή να γίνει προπονητής. Η δεύτερη αφορά έναν παίκτη του ιταλικού «ΠΡΟ-ΠΟ» και η τρίτη μια ιστορία ενός τύπου που εγκαταλείπει την έγκυο φίλη του κι αυτή θέλει να τον σκοτώσει. Την ταινία σώζει η μουσική του Νίνο Ρότα
Το 1989 η Σοφία Λόρεν επέστρεψε δυναμικά στο ποδόσφαιρο. Όχι για να παίξει σε κάποια ταινία με σχετικό θέμα, αλλά για να συμμετάσχει στο γκαλά της κλήρωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου που έγινε το 1990 στην πατρίδα της. Ειρωνία. Η Ιταλία όχι μόνο έχασε το Κύπελλο που το θεωρούσε σίγουρο, αλλά είχε κι ένα εκ μεταγραφής Ναπολιτάνο που δίχασε τη χώρα. Τον Ντιέγκο Μαραντόνα.
Η τεράστια Σοφία Λόρεν μπορεί να έπαιξε ελάχιστα στο… ποδοσφαιρικό γήπεδο, αλλά είναι βέβαιο ότι εκατομμύρια φίλαθλοι μετά τη μυσταγωγία του γηπέδου, το απόγευμα της Κυριακής πήγαιναν στον κινηματογράφο για να τη δουν στο άσπρο πανί. Όπως και στο ποδόσφαιρο, έτσι και στο σινεμά δεν υπήρχε υψηλή τεχνολογία, αλλά μαγεία. Υπήρχε όμως κάτι περισσότερο αληθινό. Το συναίσθημα
Χρόνια πολλά Σοφία, να είσαι καλά για αυτά που μας χάρισες.
