Διαβάστε την ιστορία του συμπατριώτη μας που φόρεσε τη φανέλα του Πελέ και του Νεϊμάρ!
Υπάρχουν πολλοί Βραζιλιάνοι που έγιναν Ελληνες. Από την εποχή του Αρακέν Ντεμέλο στις αρχές της δεκαετίας του ’70 έως τις μέρες μας πολλοί ήταν αυτοί που άφησαν τη χώρα του καφέ, του ποδοσφαίρου και της σάμπας για την πατρίδα μας.
Ομως υπάρχει κι ένας που έκανε το ακριβώς αντίθετο. Πήγε τη Βραζιλία, έπαιξε ποδόσφαιρο στη Σάντος που δόξασε ο Πελέ και στην εθνική ομάδα.
Η ιστορία είναι παλιά κι ίσως γιαυτό κανείς δεν ασχολήθηκε με την περίπτωση του Κωνσταντίνου Μολίτσα.
Βρισκόμαστε στα 1920.
Η μοναδική διοργάνωση που γίνεται σε επίπεδο εθνικών ομάδων είναι το Κόπα Αμέρικα. Τη προηγούμενη χρονιά, το 1919 στο Ρίο η Βραζιλία το έχει κατακτήσει με μεγάλο πρωταγωνιστή ΄ένα μιγάδα με Γερμανικό όνομα, τον Αρτούρ Φριντεράιχ.
Η εθνική Βραζιλίας που συμμετείχε στο Κόπα Αμέρικα του 1920
Στους μήνες που μεσολάβησαν στη χώρα έγινε πραξικόπημα και ο δικτάτορας Επιτάσιο Πεσόα ζήτησε από την ποδοσφαιρική ομοσπονδία την εθνική να την απαρτίζουν μόνο λευκοί ποδοσφαιριστές! Ετσι από τους θριαμβευτές του Ρίο διασώθηκε μόνο ο Αλφοσίνιο Φόρτες Σίλβιο. Από την απαγόρευση ευνοήθηκε κι ο ήρωάς μας. Ο Κωνσταντίνος Μολίτσας ήταν επιθετικός της Σάντος. Γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1899 και πέθανε στα 67 του χρόνια στις 24 Σεπτεμβρίου 1966. Ξεκίνησε από την Πελότας για να πάει το 1920 στη Σάντος όπου και σταμάτησε το ποδόσφαιρο πέντε χρόνια αργότερα. Τον ήξεραν ως «Κονσταντίνο» ακολουθώντας το παράδειγμα των Βραζιλιάνων που χρησιμοποιούσαν το όνομα κι όχι το επίθετο.
Η σελίδα με το βιογραφικό του Μολλίτσα στη σελίδα Sambafoot
Στο Κόπα Αμέρικα του 1920 έπαιξε στα δύο από τα τρία ματς. Στο πρώτο που η Βραζιλία κέρδισε με 1-0 τη Χιλή και στο τρίτο όπου έχασε 2-0 από την Αργεντινή. Απέφυγε δηλαδή το ματς της…. Καστροφής στο Βίλα ντελ Μαρ με την Ουρουγουάη στις 18 Σεπτεμβρίου 1920 και το βαρύ κι ασήκωτο 0-6!
Η ήττα σε εκείνο το ματς έκανε τους Βραζιλιάνους να καταλάβουν ότι το ποδόσφαιρο δεν ήταν μια υπόθεση που χωρούσε ρατσιστικές διακρίσεις. Η εθνική τους ομάδα στη συνέχεια στελεχώθηκε κι από μιγάδες. Για μαύρους ούτε λόγος να γίνεται. Άλλωστε πολλά χρόνια αργότερα δειλά δειλά κάποιες ομάδες άνοιγαν τις πόρτες τους σε κάποιους μαύρους που ήταν εξαιρετικά ταλέντα.
