Ο Βραζιλιάνος Κάρλος Ενρίκε Ραπόζο «έπαιξε» στις μεγαλύτερες ομάδες της Βραζιλίας, στο Μεξικό και τις ΗΠΑ χωρίς να… ακουμπήσει μπάλα. Διαβάστε πως…
Ο Κάρλος Ενρίκε Ραπόζο είχε ξεκινήσει να κλωτσά το τόπι στα τμήματα υποδομής της Μποταφόγκο και το 1973 έκανε το μεγάλο άλμα για τη Φλαμένγκο. Ποδοσφαιρικά δεν έλεγε τίποτα το σπουδαίο. Κατάφερε όμως στα μπαρ που γύριζε τα βράδια να γνωριστεί με διάσημους ποδοσφαιριστές όπως ο Κάρλος Αλμπέρτο, ο Ρικάρντο Ρότσα και ο Ρενάτο. Εγινε… κολλητός και με διάφορους δημοσιογράφους. Οι φίλοι του τον έλεγαν «Κάιζερ» επειδή έμοιαζε του Φραντς Μπεκενμπάουερ που τότε ήταν στις δόξες τους. Φυσιογνωμικά, να εξηγούμαστε, αφού ποδοσφαιρικά ο ήρωάς μας έπαιζε σέντερ φορ κι όχι λίμπερο. Αυτό δεν τον εμπόδισε να αλλάξει το όνομά του σε «Κάρλος Κάιζερ» κι η ιστορία άρχισε…
Μεξικάνικη… αποθέωση
Το 1979 στα 16 του χρόνια παίρνει μεταγραφή για την Πουέμπλα στο Μεξικό που ήθελε να αξιοποιήσει το σούπερ ταλέντο του ποδοσφαίρου. Εμεινε για λίγο, δήλωνε συχνά τραυματίας και δεν εμφανιζόταν ούτε στις προπονήσεις. Πίσω στην πατρίδα όμως ενημέρωνε τους φίλους του δημοσιογράφους ότι κάνει σπουδαία πράγματα κι οι Μεξικάνοι, ξετρελαμένοι μαζί του, θέλουν να του δώσουν την υπηκοότητα για να παίξει στην εθνική τους ομάδα!
Ενα πέρασμα κι από τους «Πατριώτες» του Τέξας για να πάρει και μια γεύση από NASL και αρκετά δολάρια χωρίς φυσικά να παίξει σε επίσημο αγώνα, αδιάφορο που οι εφημερίδες της πατρίδας του συνέχισαν να φιλοξενούν ρεπορτάζ για τις εντυπωσιακές του εμφανίσεις.
Η Μποταφόγκο ήταν η πρώτη που… τσίμπησε κι αποφάσισε να τον επαναπατρίσει. Στην αρχή ζήτησε ένα διάστημα προσαρμογής. Στη συνέχεια ήρθαν οι τραυματισμοί. Τότε δεν υπήρχαν τα σημερινά ιατρικά μηχανήματα. Κι όταν τον πίεζαν για λεπτομερείς ιατρικές εξετάσεις αυτός παρουσίαζε χαρτί από τον οδοντογιατρό του ότι έχει υποστεί μόλυνση και οι εξετάσεις θα μπορούσαν να βάλουν σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια του τη ζωή.
Και τώρα Φλαμένγκο!
Είδαν κι απόειδαν στη Μποταφόγκο τον άφησαν να φύγει. Ψιθύρισε και κάτι για «έλλειψη ψυχικής επαφής» με την προηγούμενη ομάδα του, έβαλε και τους φίλους του δημοσιογράφους να γράψουν και βρέθηκε η Φλαμένγκο. Κι εκεί η ίδια ιστορία. Τραυματισμοί, προβλήματα προσαρμογής. Κι ενώ ο ήρωάς μας δεν είχε ακουμπήσει μπάλα οι εφημερίδες έγραφαν για ενδιαφέρον μεγάλων συλλόγων του εξωτερικού.
Κάποια στιγμή η ιστορία παίχτηκε κι από την… ανάποδη. Στη Γαλλία άρχισαν να γράφουν ότι ένα σούπερ ταλέντο ήταν έτοιμο να αφήσει την Βραζιλία. «Τσίμπησε» η Γκαζαλέκ Αζαξιό. Στην Κορσική που είναι η έδρα της τον υποδέχτηκαν σαν Μεσσία. Οι οπαδοί της έβλεπαν στο πρόσωπό του τον άνθρωπο που θα άλλαζε τη μοίρα της ομάδας τους.
Μάταιος κόπος. Κι εδώ η ίδια ιστορία. Στη Βραζιλία βέβαια οι εφημερίδες συνέχιζαν να γράφουν για τον άνθρωπο που έκανε πράγματα και θαύματα στη Γαλλία. Η Μπανγκού ήταν ο επόμενος σταθμός του. Επαιξε σε ένα ματς όλο κι όλο. Η Φουμινένσε είπε να του δώσει μια ακόμα ευκαιρία. Εδώ τα πήγε σχετικά καλά. Είχε τουλάχιστον στατιστικά. Δεκαπέντε ματς, Μιλάμε για… υπερκόπωση. Αποδέσμευση και νέα μεταγραφή.
Η ιστορία με τον πατέρα – προπονητή
Η Βάσκο ντα Γκάμα έτρεξε να μη χάσει το… κελεπούρι. Ηταν όμως υποψιασμένοι. Σε ένα ματς ο προπονητής του ζήτησε να παίξει. Αυτός σηκώθηκε για ζέσταμα και κάποια στιγμή για να μη πάρει μέρος στον αγώνα μάλωσε με έναν αναπληρωματικό της αντίπαλης ομάδας. Επαιξε ξύλο κι αποβλήθηκε. Θα περίμενε κάποιος να τελείωνε εδώ η καριέρα του στην Βάσκο. Ο ίδιος όμως εξήγησε τι έγινε στους δημοσιογράφους: «Εχω ένα βιολογικό πατέρα κι ένα ποδοσφαιρικό. Τον προπονητή μου. Ακουσα να βρίζει τον δεύτερο και δεν άντεξα. Πήγα και τον χτύπησα!». Το αποτέλεσμα ήταν ο προπονητής του αντί να τον βάλει στον… πάγο να πάει να τον φιλήσει που τον υπερασπίστηκε! Τελικά έβγαλε τη χρονιά χωρίς συμμετοχή. Στη συνέχεια γέμισε τη βαλίτσα του και πήγε να συνεχίσει την… καριέρα του στην Αργεντινή. Στην Ιντεπεντιέντε. Εξι συμμετοχές εκεί και νέα μεταγραφή για την Πορτογαλία αυτή τη φορά. Στην Λουλετάνο. Συμμετοχές; Μηδέν!
Επιστροφή στη Βραζιλία και άλλες δύο μεταγραφές. Στην Αμέρικα του Ρίο και στη Γκουαρανί με τον εντυπωσιακό αριθμό – για τα δεδομένα του – των 12 συμμετοχών.
Μετά από όλα αυτά αποφάσισε να κρεμάσει τα σχεδόν αχρησιμοποίητα ποδοσφαιρικά του παπούτσια.
«Το μυστικό ήταν τα μικρά σε διάρκεια συμβόλαια. Επαιρνες μια καλή προκαταβολή και μετά μπορούσες να αλλάξεις ομάδα» αποκάλυψε χρόνια αργότερα.
Οσοι τον γνώρισαν από κοντά βεβαιώνουν ότι οι ποδοσφαιρικές του ιστορίες σήμερα μοιάζουν αδιανόητες, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινές. Είπαμε τότε δεν μπορούσε να μάθει κανείς εύκολα τι γινόταν στη διπλανή του πόλη. Πολύ περισσότερο στο άλλο ημισφαίριο…
