Ο Τραμπ έπεσε με κρότο, χωρίς να αναγωρίζει τις δημοκρατικές διαδικασίες. Η “μάχη του Καπιτωλίου” προϊδεάζει για έναν αγώνα ζωής ή θανάτου για τις αξίες που βρίσκονται στον πυρήνα λειτουργίας των ΗΠΑ, από τη σύστασή τους μέχρι σήμερα.
Η ορδή οπαδών του Τραμπ που εισέβαλλε την Τετάρτη στο Καπιτώλιο, είχε ως αποτέλεσμα τουλάχιστον πέντε άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους, ενώ παράλληλα σηματοδότησε το άγριο τέλος μιας προεδρικής θητείας που τελείωσε έτσι ακριβώς άρχισε. Δηλαδή, βγαλμένη μέσα από το χάος.
Ο Τραμπ εδραιώθηκε δια του λαϊκισμού και με τον ίδιο τρόπο φεύγει. Πολλοί είπαν πως το ανομοιογενές πλήθος που επιτέθηκε στο Καπιτώλιο δεν εκφράζει τον μέσο οπαδό του Ρεπουμπλικανού απερχόμενου Προέδρου, ωστόσο το όλο γεγονός ανέδειξε μια μεγάλη αλήθεια. Ότι οι ΗΠΑ έχουν εκτροχιαστεί σε μια εποχή έντονης πόλωσης, με τον Μπάιντεν να εκλέγεται Πρόεδρος ακριβώς επειδή υπήρξε μαζική συσπείρωση προς τον αντίθετο πόλο, έτσι ώστε να μην έχουμε μια επανεκλογή Τραμπ. Η βάση της πολιτικής συζήτησης όμως γίνεται πλέον σε ακραίες συνθήκες, με επιθετική ρητορική, και για αυτό ευθύνεται εν πολλοίς ο ίδιος ο απερχόμενος Πρόεδρος, αλλά και η έλλειψη στιβαρού πολιτικού λόγου.
Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ που το Καπιτώλιο γίνεται στόχος των αντιμαχόμενων, αντιπολιτευόμενων δυνάμεων, παρά το γεγονός ότι συμβολίζει τη περιβόητη “αμερικανική Δημοκρατία”, η οποία βέβαια ανά καιρούς έχει φροντίσει να υποδαυλίσει πραξικοπήματα σε άλλα δημοκρατικά πολιτεύματα ανά τον πλανήτη.
Το ίδιο το Καπιτώλιο χτίστηκε από Αφροαμερικανούς το 1793, υπό την προεδία του George Washington. Η πρώτη συνεδρίαση έγινε το 1800, τη χρονιά που η έδρα της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης μεταφέρθηκε από τη Philadelphia στη Washington.
Η κατασκευή του Καπιτωλίου συνεχίστηκε μέχρι τον πόλεμο του 1812. Ένα χρόνο μετά την έναρξη του πολέμου ανάμεσα σε ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία, τα αμερικανικά στρατεύματα έκαψαν αποικιακά κτίρια στον Καναδά. Ως αντίποινα, οι Βρετανοί έκαψαν κτίρια στη Washington, συμπεριλαμβανομένου του Καπιτωλίου. Το κτίριο έφερε μεγάλες καταστροφές σε βαθμό που εξετάστηκε η μεταφορά της έδρας, πίσω στη Φιλαδέλφεια ή σε άλλη, απομακρυσμένη Πολιτεία. Ωστόσο, για λόγους συμβολισμού, αποφασίστηκε η ανοικοδόμηση ενός Καπιτωλίου που τώρα θα αριθμούσε πάνω από 600 δωμάτια.
Η αμερικανική περίοδος ταραχών συνεχίστηκε με τον Εμφύλιο Πόλεμο. Ένα από τα πιο διάσημα περιστατικά βίας στο Κογκρέσο είναι η επίθεση εναντίον του Charles Sumner.
Το 1856, ο βουλευτής υπέρ της δουλείας, Preston Brooks, επιτέθηκε στον Charles Sumner που αντιμαχόταν τη δουλεία, μέσα στο Καπιτώλιο. Ο Brooks χτύπησε τον Summer με ένα μπαστούνι, αφού όπως είχε δηλώσει τότε ο ίδιος, δεν μπορούσε να τον καλέσει σε μονομαχία μιας και ο “θεσμός” είχε καταργηθεί δια νόμου. Η ιστορικός Joanne B. Freeman έχει καταγράψει τουλάχιστον 70 περιστατικά βίας μεταξύ των μελών του Κογκρέσου.
Το 1858 είχαμε μια κανονική “μάχη” μέσα στο Κογκρέσο, όταν τουλάχιστον 30 μέλη του πιάστηκαν στα χέρια, ενώ το 1860 ένας βουλευτής του Νότου απείλησε τους πολιτικούς του αντιπάλους με πιστόλι.
Όταν ο Αβραάμ Λίνκολν κέρδισε την προεδρία το 1860, οι νότιες πολιτείες απάντησαν με ένοπλες μάχες. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, ο στρατός της Συνομοσπονδίας δεν κατάφερε ποτέ να καταλάβει τη διοικητική πρωτεύουσα των ΗΠΑ.
Πέραν των παραπάνω, κατά καιρούς έχουν σημειωθεί και τρομοκρατικές ένοπλες επιθέσεις εναντίον του Καπιτωλίου. Το 1954, τέσσερις Πορτορικανοί πυροβόλησαν και τραυμάτισαν πέντε μέλη του Κογκρέσου, δηλώνοντας πως ζητούσαν ανεξαρτησία για τη χώρα τους. Ο Πρόεδρος Jimmy Carter μείωσε τη ποινή του ενός δράστη και απένειμε χάρη στους άλλους τρεις, το 1979.
Την 1η Μαρτίου του 1971, μια βόμβα εξερράγη στο κτίριο του Καπιτωλίου. Ενώ η βόμβα δεν τραυμάτισε κανέναν, προκάλεσε ζημιά περίπου 300.000 δολαρίων. Η οργάνωση Weather Underground είχε αναλάβει την ευθύνη διαμαρτυρόμενη για τους αμερικανικούς βομβαρδισμούς στο Λάος.
Στις 7 Νοεμβρίου του 1983, μια βόμβα εξερράγη στον δεύτερο όροφο της πτέρυγας της Γερουσίας του Καπιτωλίου. Η συσκευή πυροδοτήθηκε αργά το βράδυ και κανείς δεν τραυματίστηκε, αλλά προκάλεσε ζημιά περίπου 250.000 δολαρίων. Η ενέργεια έγινε ως αντίποινα για την ανάμειξη των ΗΠΑ στα πολιτικά του Λιβάνου και της Γρενάδα.
Περιστατικά πυροβολισμών είχαμε το 1890 μετά από έναν καυγά δημοσιογράφου με μέλος του Κογκρέσου, το 1998 όταν ένας άνδρας πυροβόλησε και σκότωσε δύο άνδρες της ασφάλειας και το 2016 όταν οι αστυνομικοί πυροβόλησαν εναντίον ενός άνδρα που προσπάθησε να επιτεθεί με όπλο στη περίμετρο του Καπιτωλίου.
Και τώρα τι;
Μετά τα πρόσφατα περιστατικά βίας, πολλοί είναι εκείνοι που αναρωτιούνται αν η “εποχή Μπάιντεν” και Κάμαλα Χάρις, θα μπορέσει να εκτονώσει το πολωμένο κλίμα. Δεδομένου ότι ο “νούμερο 2″ των Ρεπουμπλικανών είναι ο Kevin McCarthy, οι ελπίδες προς αυτή την κατεύθυνση ψαλιδίζονται. Ο Kevin McCarthy είναι σκληρός εκπρόσωπος της “πολιτικής Τραμπ” και του δόγματος της αμερικανικής υπεροχής, και εξ αρχής υποστήριξε με ζέση τις αιτιάσεις περί νοθείας, χωρίς ποτέ να αλλάξει ρότα. Μετά τα πρόσφατα επεισόδια προσπάθησε να κατευνάσει κι εκείνος την όλη ατμόσφαιρα, μιλώντας για “ευθύνες των Ρεπουμπλικανών”, και καταδικάζοντας τη βία. Μάλιστα, το πρώτο διάγγελμα Τραμπ έγινε μετά από δική του παρέμβαση. Ωστόσο, μέχρι λίγες ώρες πριν την ενορχηστρωμένη επίθεση, διατεινόταν πως στις εκλογές έγινε “πραγματική κλοπή”.
Όπως έγραψε και η Tageszeitung του Βερολίνου: “Από το τέλος της εποχής Μπους το αργότερο, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ριζοσπαστικοποιείται με μεγάλη ταχύτητα. Σε κάθε κομματικό συνέδριο ξεπροβάλει στην πρώτη γραμμή ένας ολοένα πιο ακραίος υποψήφιος ή υποψήφια, με ολοένα μεγαλύτερες ψεδευσθήσεις. Ακόμη και μετά την επίθεση της Τρίτη δεν ήταν όλα τα μέλη των Ρεπουμπλικανών στο Κογκρέσο έτοιμα να αποδεχθούν τη δημοκρατική εκλογή του Τζο Μπάιντεν”.
Ή όπως έγραψε η επίσης γερμανική Der Standard: “H τραμπική επίθεση στη Δημοκρατία απέτυχε, γιατί ο εγκέφαλός της διακατεχόταν μόνο από συναισθήματα και δεν διέθετε στρατηγική σκέψη. Αλλά ένας ευφυέστερος δημαγωγός θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις που προκάλεσαν στη χώρα αυτή την καταστροφή, πολύ πιο αποτελεσματικά’.
Σε κάθε περίπτωση οι Ρεπουμπλικανοί θα προσπαθήσουν να (ας μας επιτραπεί ο όρος) “αποτραμποποιήσουν” το κόμμα, όμως η ζημιά έχει γίνει. Τα τέσσερα προηγούμενα χρόνια έχουν μπολιάσει ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού τους κοινού με ρατσιστική ρητορική, με μυθεύματα περί αμερικανικής ανωτερότητας και με νομιμοποίηση της επιθετικότητας σε κάθε έκφανση του δημόσιου βίου, θέτοντας απέναντί τους κάθε δημοκρατικό κεκτημένο και κάθε ορθολογικό επιχείρημα. Η συνωμοσιολογία, ο σοβινισμός, τα fake news, έχουν εγκολπωθεί όσο ποτέ στο αμερικανικό στρατόπεδο των Ρεπουμπλικανών και για αυτό ευθύνεται μια επικοινωνιακή καμπάνια πολλών ετών, που ενδυναμώθηκε κατά τα χρόνια της προεδρίας Ομπάμα.
Εννοείται πως ακριβώς αυτή η πολιτική του “τραμπισμού”, έχει βρει ένθερμους υποστηρικτές και σε άλλες γωνιές του πλανήτη, με τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα κοινωνικά – εργασιακά δικαιώματα να “ματώνουν” από τη Βραζιλία μέχρι την Πολωνία, και από την Ουγγαρία μέχρι τη Λευκορωσία. Αυτό που διαπιστώνουμε σε παγκόσμια κλίμακα είναι μια σταδιακή διολίσθηση της εμπιστοσύνης προς τη δημοκρατία ως το αποτελεσματικό πολιτικό σύστημα για να παρέχει κοινωνική δικαιοσύνη, και οι ΗΠΑ, δεν έχουν τα χέρια τους “καθαρά” στο πεδίο αυτό. Τα συστημικά αδιέξοδα “λύνονται” ή αν θέλετε, επουλώνονται με πολιτικό λόγο του πεζοδρομίου, με ανυπόστατες λύσεις και ανεφάρμοστες προτάσεις, που ενισχύουν την αποδυνάμωση της εμπιστοσύνης του κόσμου προς τις Αρχές και τις εκλογικές διαδικασίες.
Η αλλαγή στις ΗΠΑ έγινε με την επανεκλογή των Δημοκρατικών. Μένει να δούμε αν θα έχουμε και ουσιαστικές πολιτικές παρεμβάσεις και στο πεδίο της “πραγματικής ζωής”, οι οποίες θα μπορούσαν να δώσουν μια διέξοδο στο χάος, το οποίο έχει -πάντοτε- και γεωπολιτικές προεκτάσεις.
Πηγή:news24/7.gr
