Όταν προβλήθηκε, πριν από περίπου δύο μήνες, στην Ελλάδα η ταινία «Παράλληλες Μητέρες» του Πέδρο Αλμοδοβάρ, πολλοί ήταν εκείνοι που εξέφρασαν την αμηχανία τους για την τελευταία σκηνή, εκείνη κατά την οποία όλοι οι πρωταγωνιστές συγκεντρώνονται πάνω από έναν ομαδικό τάφο.
Είχα βρει τη σκηνή, τις δύο σκηνές μάλλον, καθώς ο σκηνοθέτης ενώνει το χθες με το σήμερα, καταπληκτική, όπως και όλη την ταινία. Και τον ίδιον τον Αλμοδοβάρ, ο οποίος πέρα από τη σπουδαία και διαχρονική συνεισφορά του στο γυναικείο κίνημα, αποφάσισε να κάνει πολιτικό κινηματογράφο και τον έκανε με μια μοναδική και ευφυέστατη μαεστρία που ναι, δεν ήταν εύκολο να γίνει κατανοητή από πολλούς.
Ιδιαίτερα αν προέρχονται από χώρες που δεν είναι διάσπαρτες με ομαδικους τάφους, ναρκοπέδια μνήμης των σημερινών Ισπανών και απομεινάρια μιας εποχής που σημάδεψε τη χώρα και την ψυχή της για πάντα.
«Στα ισπανικά σπίτια κανείς δεν μιλούσε για τον εμφύλιο», είπε ο ίδιος ο Αλμοδοβάρ στις Κάννες, όπου προβλήθηκε για πρώτη φορά η ταινία του. «Ήταν σαν ο Φράνκο να μην υπήρξε ποτέ. Προχωρούσαμε σαν να μην είχε συμβεί τίποτε απ’ όλα αυτά. Νομίζαμε ότι ήταν ο μόνος τρόπος για να αγκαλιάσουμε τη Δημοκρατία».
Ξεθάβοντας το παρελθόν, κοιτώντας στο μέλλον
Ο ίδιος μίλησε για ένα «συλλογικό διαγενεακό τραύμα», του οποίου ο ορισμός δεν θα μπορούσε να βρει πράγματι καλύτερη απεικόνιση από την Ισπανία. «Το βάλαμε κάτω από το χαλάκι», είπε ο Αλμοδοβάρ, που αποφάσισε να σηκώσει αυτό το χαλάκι, με όποιο κόστος.
Όπως ακριβώς και οι χαρακτήρες στο έργο του Αλμοδοβάρ -όλοι, οι σημαντικοί τουλάχιστον, γυναικείοι- έτσι και η Ισπανία ζει σε μια διαρκή μετατραυματική κατάσταση, η οποία αποζητά την κάθαρση.
«Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε ιστορικά σαν χώρα αν δεν κάνουμε το χρέος μας απέναντι στους αγνοούμενους», είπε ο σκηνοθέτης.
Και ο ίδιος, όπως κάνει συνήθως, απόθεσε αυτό το χρέος στους ώμους των γυναικών, οι οποίες στην ταινία του παλεύουν μόνες τους ταυτόχρονα με το σήμερα, το χτες και το αύριο.
Όπως και οι μητέρες τους και οι γιαγιάδες τους, έτσι κι εκείνες παλεύουν σε έναν κόσμο στον οποίο οι άντρες απουσιάζουν πλήρως· είτε επειδή δεν μπορούν είτε επειδή δεν θέλουν να είναι εκεί.
Ο Αλμοδοβάρ, με μια απρόσμενη ωριμότητα, αυτό το απρόσμενο που πολλοί αναζητούν και δεν βρίσκουν στις πρόσφατες ταινίες του αλλά τελικά έρχεται από τον ίδιο, βάζει τα πράγματα σε μια σειρά: «Θέλω να δείξω στις νέες γενιές ότι ναι, τα προβλήματα που έχουν σήμερα είναι σημαντικά, αλλά πρέπει να καταλάβουν ότι κουβαλάνε επάνω τους -ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβάνονται- και το παρελθόν. Και πρέπει να στραφούν και σε αυτό το παρελθόν για να μπορέσουν να προχωρήσουν μπροστά».
Η ηρωίδα του, η Τζάνις, την οποία εμηνεύει η Πενέλοπε Κρουζ, λέει στην ταινία ότι «μέχρι να βρούμε τους νεκρούς ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει». Κι αυτή είναι μια παραδοχή που λίγοι Ιπανοί μπορούν να κάνουν ακόμη. Η νεαρή Άνα της επισημαίνει ότι πρέπει να κοιτάει μόνο μπροστά.
Η συνέχεια ΕΔΩ
Πηγή:Cnn.gr
